Οι οικονομικές κρίσεις πάντα συνδέονται με κρίση και στην κοινωνία. Όλα είναι τόσο ρευστά και παράλογα γύρω μας που νιώθουμε σαν να μην έχουμε από πού να κρατηθούμε. Στο ψυχισμό του ανθρώπου, από την πρώτη φάση της ζωής του ακόμα, είναι απαραίτητο για μια ομαλή συναισθηματική ανάπτυξη και εξέλιξη, να έχει κρατήματα: δηλαδή σταθερά μηνύματα που παίρνει από το περιβάλλον του τα οποία συγκροτούν ένα υποστηρικτικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο μπορεί να νιώσει ασφάλεια. Έτσι αναπτύσσεται το παιδί σε έναν συγκροτημένο ενήλικα. Αντιθέτως, όταν οι γονείς δεν αποπνέουν εμπιστοσύνη και το παιδί νιώθει τον κόσμο γύρω του απειλητικό, τότε αποσύρεται και κλείνεται στον εαυτό του, η διάθεση για εξερεύνηση του κόσμου σταματάει και το παιδί μοιάζει σα χαμένο. Σα χαμένοι είμαστε όλοι μας πλέον, χωρίς κρατήματα…
Κάποιοι άνθρωποι βλέπουν σα διέξοδο να φύγουν από τη χώρα, προσδοκώντας να βρουν κάπου αλλού μεγαλύτερη ασφάλεια και μια φροντιστική κοινωνία. Το πώς όμως αντιλαμβανόμαστε τη μετανάστευση δεν έχει να κάνει μόνο με την εξωτερική πραγματικότητα αλλά και με τον εσωτερικό μας κόσμο. Το ποιά είναι η σχέση ενός ανθρώπου με την ιστορία του, τις ρίζες του και το πώς όλα αυτά έχουν μεταφερθεί σε αυτόν, μέσα από τα οικογενειακά του βιώματα, έχει σημασία στον αν θα πάρει την απόφαση να φύγει.
Υπάρχουν άνθρωποι που, όταν ήταν παιδιά, οι γονείς τους δεν μπόρεσαν να αφουγκραστούν τις παιδικές τους ανάγκες με αποτέλεσμα να μεγαλώνουν με ένα συναίσθημα μοναξιάς, σαν να μην ανήκουν σε αυτήν την οικογένεια η οποία δεν μπόρεσε να σχετιστεί μαζί τους. Πώς λοιπόν να νιώσουν ότι ανήκουν σε έναν τόπο και πώς να νιώσουν ότι η σχέση με αυτόν είναι σημαντική;
Οι γονείς μέσα από το δεσμό με τα παιδιά τους, τους μεταφέρουν το συναίσθημα ότι έχουν μια οικογένεια με μια ιστορία, που έχει μία συνέχεια και συνδέεται με έναν τόπο, με τις παραδόσεις και την κουλτούρα του. Όταν δεν έχει εσωτερικευθεί τίποτα από αυτά είναι πολύ πιθανό η ανάγκη για μετακίνηση να είναι έντονη γιατί οι άνθρωποι ψάχνουν να ανήκουν κάπου και ελπίζουν ότι το συναισθηματικό κενό που νιώθουν στη χώρα τους δεν θα το πάρουν μαζί τους όταν φύγουν από αυτήν…
Φυσικά κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Όμως, ακούγοντας όλο και πιο συχνά ανθρώπους που αν και είναι εξοικειωμένοι με το εξωτερικό, στην προσπάθεια να οργανώσουν τη ζωή τους, δεν είναι το πρώτο που επιλέγουν η μετακίνηση σε άλλη χώρα, αναρωτιέται κανείς μήπως τελικά η σύνδεση με την προσωπική τους ιστορία, και κατά συνέπεια και με την ιστορία του τόπου τους που τους εμπλουτίζει και τους εμψυχώνει, είναι πιο ισχυρή κινητήρια δύναμη στον αγώνα της ζωής από τις πρακτικές δυσκολίες της εξωτερικής πραγματικότητας.
